ارواح بیچاره

تو رشته ی ما اسیب دیدگی زیاده. در رفتگی ، شکستگی ، کشش تاندون یا حتی پاره شدنش . ولی من تاحالا اسیب ندیدم. فقط دو بار انگشتم در رفته که زود خوب شده.  ولی حرفم اینه که ، کاش تو این سه سال کلی اسیب میدیم ولی این همه جنگ اعصاب که این روزا از در و دیوار برام میباره نبود. ترجیح میدم جسمم درد کنه ولی روحم  ارامش داشته باشه. اومدم خونه تا درگیری های اخیر یادم بره ولی اینجا همه چی بدتر شد.  ولی خوبیش اینه ، قبلی ها دیگه مهم نیستن. چون جدیدا اونقدر سنگینن که قدیمی ها زیرشون له شدن ! 

چقدر گناه دارن روحامون...