دونه ی پنجاه و سوم

وقتی داشتم میومدم سمت ساید ، ساختمان عمران و معماری رو دیدم . یه زمانی چه قدر ذوق میکردم وقتی جایی رو میدیدم که مربوط به معماری بود! ولی الان فقط حسرت میخورم  به این فکر میکنم که چه قدر راحت کنارش گذاشتم . خیلی راحت . باید اعتراف کنم که برای رسیدن بهش تلاشی نکردم  و الان خیلی ازش فاصله گرفتم .

لپ تاپم رفت  باید تا وقتی که خوب بشه با اینترنت دانشگاه کارامو انجام بدم  خوبه که اینجا هست  شایدم تا فردا درست شد . امیدوارم اینطور بشه

الان استاد میاد . برم کلاس 

روزتو برفی