پنجره های ترک خورده ، گلدونهایی که افتادن کف زمین و خاک تو گلدون همه جا پخش شده ، صدای گریه ی یه بچه ی تنها ، کوسن های خونی ، قاب عکسای شکسته رو زمین ، کتابهایی که یه بخشیشون سوخته ، پرده های جر خورده ، خونه های خالی...
این روزا همش همچین تصویرایی تو مغزم رژه میرن ، مخصوصا شبا ؛ شبایی که صدای ماشین های باری که از خیابون اون ور پارک میگذرن تو اتاق میپیچه ، و وقتایی که تنهام و تو اشپزخونه چایی میخورم !!
همون لحظه که دلتنگ کسی شدیم بهش بگیم چون بعدا به نظر احمقانه میاد که دلمون واسش تنگ شده!
البته ، همون موقع هم احمقانس ولی وقتی زیاد ابراز احساسات نمیکنی ، یه مدت بعد یادت میره چجوری باید بیانش کنی ...
حماقت بهتر از حسرت نیست ؟
ترس
مهم نیست بقیه چقدر بهت بگن تو میتونی ، توتو از پسش برمیای ، تو انجامش میدی و.... و بعد از مدتی ، شاید بخاطر ایجاد حس انگیزه ، از تکنیک های دیگه ای مثل خرد کرنت استفاده کنن و بگن تو هیچی نمیشی ، تو بی عرضه ای تو.....
ولی..... اونا نمیدونن انحام ندادن یه کار ، بخاطر بی عرضگی یه نفر نیست ، شاید بخاطر ترسهایی باشه که اینقدر عمیق تو وجودش خونه کردن که نمیتونه از بین ببرتشون ، یا عقده ها و شکست های کودکی که نادیده گرفته شدن ولی تو ضمیر ناخوداگاه تبدیل به یه دیوار بزرگ شدن که شکستنشون کار هر کسی نیست . و تزار تا شاید دیگه...
بالاخره یه روزی میرسه با ترس هام روبه رو میشم . روزی که از غار تاریک ذهنم خارج میشم ... شاید طول بکشه ولی مطمئنا اون روز میرسه.
و اون روز ، یه جشن بزرگ برای خودم میگیرم ، همراه یه جایزه ی خوب ! شاید خودمو ببرم گردش ، واسش یه کیک و لاته سفارش بدم ، بعد ببرمش خرید..... شاید هم پنجره رو باز کنم و بهش اجازه بدم به دنیای روبه روش لبخند بزنه: )