دونه ی پنجاه و نهم

به دنیا اومدن تو این زمان ، بدترین اتفاق ممکن بود . دلم میخواست زمانی به دنیا میومدم که نه خبری از ساختمون های بلند بود ، نه ماشین ، نه تکنولوژِی و ..... مثلا 300 یا 500 سال قبل . خودم میرفتم از چشمه اب میاوردم ، لباسای بلند میپوشیدم ، تو چمنزارا قدم میزدم و .... در هر صورت به نظرم دنیا اون وقتا بهتر و قشنگ تر از الان بوده . اون موقع قطعا اسب سواری هم بلد بودم. شاید یه اسب هم داشتم و یه خونه ی کوچیک کنار یه رودخونه .  و یه باغچه گل شب بو . شاید تو زندگی قبلیم ، همچین شرایطی داشتم  

یا کاش 500 سال یا 1000 سال دیگه بدنیا میومدم . زمانی که متا فیزیک جای فیزیک کلاسیکو گرفته باشه و علم اونقدر پیشرفت کرده باشه که همه بتونن تله پورت کنن !!

زندگی تو همچین دنیای پیشرفته ای خیلی هیجان انگیز به نظر میاد و همینطور بعید !!! ولی به نظر من اصلا بعید نیست . مثلا اگه کسی به خسرو پرویز میگفت زمامیرسه که با یه وسیله ی کوچولو میتونی صدا و تصویر کسی که کیلومتر ها باهات فاصله داره بشنوی و ببینی ، چه عکس العملی نشون میداد؟ 

خلاصه زندگی کردن این وسط یکم کسل کننده هست .