دونه ی هفتاد و پنجم

امتحانا تموم شد . اخریشو دیروز دادم و باید بگم که این درس پاس نمیشه 

دیروز صبح که بیدار شدم ، اصلا حس خوبی نداشتم . به زور اماده شدم و رفتم سوار تاکسی شدم . تو تاکسی نشسته بودم و بیرونو نگاه میکردم که اقای عینکی رو دیدم !

اون طرف خیابون بود . اتفاق خوبی بود . اون حس بد و کسل که هنوزم باهام بود با دیدنش رفت با خودم فکر میکردم که یه اتفاق خوب میتونه تا اخر روز ادمو شاد و سرحال نگه داره ولی در اشتباه بودم ... بعد از اون اتفاق بدی که بعد امتحان افتاد  نمیخوام بگم چه اتفاقی بود چون واقعا شرم اوره  درسته اشتباه از من بود ولی بخش مهمش مربوط به دوتا از همکلاسیای اسکولم بود . اگه اونا اون کار رو نمیکردن ، اگه من بی فکری نمیکردم ،اگه ،اگه ، اگه......

دیروز بعد حل شدن مشکل واقعا دلم میخواست گریه کنم ولی این کارو نکردم . غرورم شکسته بود و گریه کردن بد ترش میکرد 

و بدترین بخش ماجرا این بود که اون دو نفری که باعثان اصلی ماجرا بودن ، بعد از کاری که براشون کردم ، یه تشکر خشک و خالی هم نکردن . اگه اون اتفاق نمیوفتاد هردو شون گیر میوفتادن . 

دیروز هی میخواستم فراموش کنم اون اتفاقو ولی نمیتونستم . تنها چیزی که میتونست از یادم ببرتش نقاشی کشیدن بود که اونم حوصلشو نداشتم  ولی اخر سر به زور رفتم سر کمدم و یه کاغذ برداشتم و مدادرنگی و .... و یه نقاشی کشیدم . واسه فراموش کردن ناراحتی هام ، بهترین راه نقاشی کردنه  یه نقاشی کشیدم ولی چون بی حوصله بودم زیاد جالب از اب در نیومد