دونه ی نود و سوم : اندر احوالات من

کم کم دارم عادت میکنم به اینجا . البته هنوز هم سخته و تو خابگاه حوصلم سر میره . باید برنامه ها مو سر و سامون بدم و بعد پند تا دوست پایه پیدا کنم که بریم با شهر اشنا بشیم  

باید چپند تا بهونه واسه اینجا موندن پیدا کنم . اینجوری راحت تر میتونم بمونم اینجا . ولی پیدا کردن این بهونه خیلی سخته 

تا دیروز به صدای مامان خانوم الرژی پیدا رکده بودم . تا صداشو میشنیدم  چشام نشتی پیدا میکرد  ولی از همون دیروز عصر ، اوضا یکم بهتر شد 

امیدوارم اینجا به اون بدی که من تصور میکنم نباشه .