دونه ی صد و بیست و یکم

دارم به این فکر میکنم که چه قدر باغمون رو دوست دارم . بچگی من اینجا گذشته . زمانی که اینجا یه تیکه زمین خالی بود با چند تا درخت کوچولو و یه توت که همیشه زیر اون توت بازی میکردم . چقدر تغیر کرده اینجا و خوشحالم که شاهد این تغیر بودم . مثل یه دوست قدیمی که باهم بزرگ شدیم ! وقتی به جمعمون نگاه میکنم میبینم که همه چه قدر عوض شدن !  تغیرات قسمت مهمی از زندگی هستن . اگه نباشن زندگی بی معنی میشه ، تکراری میشه . خوبه که زندگیم تغیر کرده . درسته برام سخت بود ولی خوشحالم که اتفاق افتاد . 

فکر میکنم دارم بزرگ میشم. درسته که همه میگن بچه ای و از این حرفا ولی امروز وقتی داداش باهام حرف زد فهمیدم اونا هم قبول دارن بزرگ شدم ولی به روی خودشون نمیارن و ترجیح میدن گاهی سر کارم بزارن :)) وگرنه یه مرد که کم کم داره وارد دهه ی چهارم زندگیش میشه ، این حرفا رو به یه بچه نمیزنه .

واسه بزرگ شدن عجله ندارم ولی خوبه که به جایی رسیدم که میتونم خیلی چیزا رو درک کنم .