دونه ی بیست و هشتم

خیلی خوابم میاد ولی نمیتونم بخوابم . فکر های زیادی توی سرمه . فکر امتحان فردا ، فکر جمع  کردن وسایل هام، فکر فروش خونمون، فکر صبحانه ی فردا ، فکر دوستای دوران مدرسه ، فکر رفتن به خونه ، فکر دراز کشیدن تو بالکن خونمون ، فکر تابستون ، فکر مامان ، فکر کنکور ، فکر دعای ربنا ی ماه رمضون ، فکر رفتن از خونه ، فکر جیم .... این جیم از کجا پیداش شد نصف شبی . نمیخواستم بهش فکر کنم  . این همه فکر چجوری تو این مغز جا میشن ؟ از کجا میان ؟ چرا میان ؟ چرا نمیزارن بخوابم ؟ 

دلم میخواد امشب خواب ببینم . یه خواب خوب ، نه مثل خوابهایی که همیشه میبینم . چیزایی که همیشه میبینم کابوسن ، خواب و  رویا نیستن  . شاید هم الان اینا رو تو خواب مینویسم ، وقتی فردا از خواب بیدار شم ، میبینم هیچ اثری ازشون نیست  . شاید همه ی اینا خوابن . شاید وقتی فردا از خواب بیدار شدم ، ببینم موهام هنوز کوتاهه ، مامان داره ابجیمو که میخواد بره مدرسه ، بدرقه میکنه . تمام اینا خواب بوده و من شیش ساله ، منتظرم که خواهرم برگرده و ازش کاغذ A4 بگیرم و نقاشی بکشم . ببینم که خواهر بزرگم داره میره کلاس خیاطی و من ازش میخوام واسم یه پیرهن بدوزه . ببینم که........ 

همش خواب بوده . همه ی این اتفاقا خواب بوده . یه رویای خیلی خیلی خیلی خیلی بلند تو یه شب بهاری .....

بی خوابی زده به سرم . دارم هذیون میگم .....

میروی امشب از این خانه گلم اما بدان 

رفتنت جانم از این دنیا برد.....