دونه ی صد و شصت و پنجم: ماندن یا رفتن ؟ مسئاله این است!

گاهی حوصله ی هیچ چیز و هیچ کسی رو ندارم ، همش استرس میکشم و نمیدونم برای چی ، زود عصبانی میشم و کلا اعصاب مصاب تعطیل: | در این مواقع بهتره همه هر چه قدر میتونن ازم فاصله بگیرن چون مثل یه نارنجکم که ضامنش کشیده شده و هر لحظه ممکنه بترکه و البته هرکی کنارش باشه از ترکشاش بی نصیب نمیمونه: دی 

و بعضی وقتا ان چنان بی خیال و اروم و سبک بال که گویی غم غصه ای در جهان نیست و من شاد ترین ادم روی زمینم!  

و بعضی وقتا خنثی نه خییییلی شاد و نه ناراحت. روزایی که نسبتا بی خیالم و لبخند رو لبامه و با همه حرف میزنم و سعی دارم بخندم.  مثل امروز! روز خوبی نبود اما بد هم نبود. حد اقل اون احساس های بیخود که خودمم نمیدونم چی هستن رو نداشتم . از هیچی بهتره ؛)

تو دوران بلوغ و نوجوانی ، این جور احساسا زیادن و البته طبیعی. اونم بخاطر گیج بازی هورمونها. .اصلا هر چی بدبختی میکشیم بخاطر این هورمونهاست. نوجوان هم نیستم که بگم بخاطر اونا اینحوری میشم . هر چی ه هست امید وارم این حس خوب امروز ادامه پیدا کنه و هیچوقت هیچوقت هیچوقت خراب نشه. 

یه سوال ذهنمو مشغول کرده. ادم بهتره همیشه پیش کسایی که میشناستشون و دوستشون داره بمونه و هیچ حرکتی نکنه یا اینکه گاهی بره و یا ادمای جدید اشنا بشه و چیزای جدید رو تجربه کنه ؟ البته اون دسته که دوستشون  داره رو به کلی ترک نمیکنع و اون صمیمیت هنوز هم هست . اگه اون افراد رو یه پناهگاه.دو نظر بگیریم که ادم خودشو اونجا پنهان کرده ، باید از اون پناهگاه بیرون بیاد و دنیا رو کشف کنه یا باید همیشه تو پناهگاهش بمونه ؟؟؟؟؟؟؟

متوجه شدین منظورمو؟؟؟ نمیتونم با بیرون اومدن از پناهگاه کنار بیام و فکر میکنم باید تا ابد اونجا بمونم. وقتی زندگی راحتی اونجا دارم،چرا باید ریسک کنم؟ ولی این احتمال هم وجود داره که بیرون ، فزصت های بهتری برای زندگی وجود دارن . حالا باید بمونم یا برم؟؟؟؟؟