دونه ی دویست و نوزدهم: شب نوشت

میگم چه قدر خوبه که بقیه نمیتونن بشنون که به چی فکر میکنیم. خیلییی خوبه ، یعنی حتی یه درصد هم اگه احتمال شنیده شدن افکارم باشه ، کلاااااا به فتا میرم . اخه اینا چه فکراییه خداییش تو سر من رژه میرن و هر چه قدر سعی میکنم بیرونشون کنم بیرون نمیرن. 

مثلا شبایی که خوابم نمیبره ، مامان بشنوه به چی فکر میکنم. وااااای!!! 

یا زرشکی پوش ، قیافش خیلی دیدنی میشه: ))) البته شایدم بهم بخنده و بگه بچه درستو بخون این فکرا چیه. 

نیدونم فکرام بچه گونه و دور از دسترس هستن ولی چیکارشون کنم ؟ نمیشه که فکر نکرد,میشه ؟؟