قصه ی شب

کوه ها ، خیلی جالبن . مخصوصا کوهای خشک و بی  درخت . وقتی تماشاشون میکنم ، گاهی شکل ادما رو به خودشون میگیرن ، گاهی حیونا. یه مرد اخمو با دماغ برگ دیدم. یه تمساح که دهنش از بقیه جاها های کوه بر امده تر بود. یه دختر لاغر ، یه دست مشت شده که انگار میخواد چیزی رو که تو مشتشه ازاد کنه یکیشون هم یه اژدهای عصبانی بود . 

ماه هم همینجوره. وقتی کامل میشه ، انگار صورت یه ادمه که دارخ با نگرانی و دهن باز ، زمینو تماشا میکنه.

 امروز یه عکس دیدم از یه ابشار تو پرو که شبیه عروس بود و اسمش هم همینه . ابشار عروس. 

و من فکر میکنم که شاید ، ابشار عروس واقعا ابشار نیست. یه دختره که روز عروسیش ، یه دیو زشت میاد میبرتش و اونجا اویزونش میکنه...  بعد خودش میره کنار یه کوه میخوابه.... معشوق عروس که خیلی از دست دیو عصبانی بوده ، میره سراغ جادوگر و ازش میخواد دیو رو تبدیل به سنگ کنه و عروسشو ازاد کنه . جادوگر در ازای گرفتن روح معشوق ، قبول میکنه این کارو بکنه . بعد از سنک شدن دیو و ازاد شدن عروس ، معشوق زیر قولش میزنه و برای فرار از دست جادوگر ، تصمیم میگیره اونو بکشه . .ولی جادوگر که زرنگ تر از این حرفا بود ، دوباره عروس رو اویزون میکنه و معشوق رو تو ماه زندانی میکنه تا خودشو نجات بده