34

درسته از 18 سالگیم از هرکی خوشم اومده حد اقل 10 سال ازم برگ تر بوده  ولی خب وقتی مامان زنگ زد گفت یه پسر 34 ساله که موقعیت خوبی داره اومده خاستگاری ، یه حس بدی بهم دست داد . از ازدواج سنتی متنفرم با اینکه میدونم نهایتا ازدواجم کاملا سنتی خواهد بود :|  در هر حال مامان خیلی موافقه ، تقریبا همه موافقن :| حالا اگه  "جیم "بود ، شاید میتونستم بهش یکم مثبت فکر کنم ولی ... یه حس منزجر کننده ای بهم دست میده  کلا وقتی جدی جدی بحث ازدواج میشه اینجوری میشم.  

مامان اصلا درک نمیکنه من چی میگم. درسته من 22 سالمه ولی تجربیانم از یه دختر 14 ساله کمتره و ذهنیتم و افکارم شاید در حد یه دختر 17 ساله باشه ، حالا این بچه چجوری با یه مرد 34 ساله ی دنیا دیده کنار بیاد ؟ مامان مثال میزنه برام ، دایی و زندایمو. ولی اونا هر دوتاشون کلییییی زجر کشیدن تا به اینجا برسن و مطمئنم زنداییم خییلی چیزا رو تو خودش کشته تا الان به قول مامانم خانمی کنه. من نمیخام خانمی کنم. من یه نفر رو میخام که پابه پای من بچگی کنه ، یکی که وقتی بهش میگم بریم ادم برفی درست کنیم ، چپ چپ نگام نکنه.  یکی که وقتی نقاشی میکشم بهم نخنده ، یکی که وقتی از رویاهای بچگونم حرف میزنم عاقل اندر سفیه نگام نکنه. میدونم همچین ادمی هرگز پیدا نمیشه مخصوصا واسه ادمی مثل من که....  ولی خب حد اقل میتونم یکم منتظر بمونم...  تا وقتی کسی که کنارم بود و بهم خندید یا چپ چپ نگام کرد ، ته دلم نلرزه که اگه صبر کرده بودم شاید پیداش میکردم....  که مثل خیییلی از دخترهایی که مثل خودمن بگم قسمت منم این بوده .... 

به مامان میگم من نمیشناسم ، نمیدونم اخلاقش چطوریه ، از چی خوشش میاد از چی بدش میاد ، میگه اون چیزا بستگی داره به شانست !  واقعا اینجوریه ؟ یعنی مهم ترین و بزرگ ترین اتفاق زندگی ادم ، شانسیه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

اونا که تا الان همه رو رد کردن ، اینم رد میکردن میرفت پی کارش دیگه. چرا ذهن ادمو الکی مشغول میکنن ؟؟؟؟؟  

چرا ما دخترا اینقدر بدبختیم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟