سقط

وقتی میگه میخواد بچه ی 45 روزشو سقط کنه ، میگم کارت اشتباهه ، میگه جای اینکه سه تابچه داشته باشم که کلی حسرت دارن ترجیح میدم همین دوتا رو با حسرت های کمتری بزرگ کنم و من میگم بچه هات حسرتی ندارن ، زندگیشون خیلی هم خوبه ، میگم سقط نکن گناه داره ، عذاب وجدان میگیری بعدش ، نباید میومد ولی حالا که اومده بزار بمونه . 

همه ی اینارو میگم ولی منم ته ته قلبم باهاش موافقم . موافقم که به دنیا اوردن یه بچه ی دیگه تو این شرایط یه اشتباه محضه  . . . موافقم که بچه هاش با اینکه خیلی چیزا دارن ولی حسرت هاشونم همچین کم نیست .

تو جامعه ای که هر لحظه بدتر از قبل میشه ، جایی هیچ تضمینی نیست که دو روز دیگه مثل سوریه و عراق یا سومالی و... نشه ، جایی که ممکنه بچه ات یه روز وایسه رو صورتت بگه وقتی این شرایطو دیدی چرا گذاشتی من به دنیا بیام ، اوردن بچه اشتباهه. 

همه ی اینارو میدونم ولی بازم سعی میکنم منصرفش کنم .  چرا ؟؟ 

حالا یه ادم باید گناه کشتن یه موجود زنده رو به جون بخره یا گناه بدبخت کردنش ؟