دونه ی بیستم :روزی خواهد رسید...
روزی خواهر رسید که...
قاصدکان لبخند زنان
خبر امدنت را نوید خواهند داد
به قلب خسته ام !
برف ها ، اب خواهند شد
نسیم ، گیسوان بید را
نوازش خواهد کرد
رنگین کمان ، خواهر درخشید
ان روز ، قلبم با اغوش باز
پذیرای بهار خوهد شد
میدانم عاقبت روزی
با لبخند مهربانت
به این خانه ی غم زده
جانی دوباره خواهی بخشید
ان روز، خواهر رسید....
دونه ی نوزدهم :بگو دوستم داری
بگو دوستم داری...
بگو تا بدانم.....
بیهوده ننوشته ام....
قصه های دلتنگی ام را....
برای چشمان مهربانت .....
دونه ی هجدهم
امروز صبح یه خوابی دیدم . طبق معمول داشتم فرار میکردم و چشام گریون بود . رسیدم به یه خیابون شلوغ . خیابون نزدیک خونمون . جلوی یه مغازه ی لباس فروشی وایسادم و به تصویر خودم که توی شیشه افتاده بود نگاه کردم .
نمیدونم چرا ولی خیلی نا امید بودم و احساس میکردم خیلی تنها شدم . یه دفه غریبه ی رویا هام ، دستشو انداخت دور گردم . سرمو اروم گزاشت رو شونش و منو برد به سمت خونه .
تو اون لحظه دلم میخواستم اون خیابون تا ابد ادامه داشته باشه و گریه هام هیجوقت بند نیاد
ولی حیف که فقط یه خواب بود 
دونه ی هفدهم : برف
من عاشق برفم ، عاشق روزای سرد زمستونی . روزایی که صبح که چشمامو باز میکنم و بیرون رو نگاه میکنم ، همه جا رو سفید ببینم
روزایی که زیر برف راه برم و همه لبسام سفید بشن
به نظر من برف زیبا ترین وبهترین هدیه ای هست که خدا میتونه واسه ادما بفرسته
امیدوارم امسال زمستون پر از برف باشه 
دونه ی شانزدهم : نیمه متمرکز
یه ماه پیش با دوستم نشسته بودیم پشت دانشگاه و حسابی مشغول صحبت کردن بودیم . اتفاقا اون روز حسابی به خودم رسیده بودم . سایه ، خط پشم ، رژ گونه و...
خلاصه جیگری شده بودم واسه خودم . گوشیم زنگ خورد ، خواهرم بود . گفت که نتایج نیمه متمرکزها اومده و قبول شدم 
خیلی شوکه شدم چون اصلا انتظار اینو نداشتم
نمیدونم از خوشحالی بود یا از ناراحتی یا شاید هم ترس ولی یه دفه زدم زیر گریه 
. چشمتون روز بد نبینه تمام ارایشام خورد به هم . خط چشما اومد پایین با ریمل قاطی شد . شکل پاندا ها شده بودم . حالا خوبه اون اطرف کسی نبود .
نیمه متمرکز فقط تربیت بدنی انتخاب کرده بودم . و این یه مشکل بزرگه . چون من اصــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلا فعالت بدنی ندارم .
و مصاحبه ی ما عملیه 
الان هم دارم اماده میشم ولی برام خیلی سخته . رکورد هام افتضاحه 
ولی تلاشمو میکنم . برام دعا کنین
دونه ی پانزدهم : مدرسه
داشتم پستای قبلیمو نگاه میکردم دیدم اصلا از مدرسه و کنکور و انتخاب رشته و ... ننوشتم.
از مدرسه خاطره ی جالبی ندا رم . کارا خاصی انجام نمیدادیم . فقط حرف زدنا ، دیر اومدن به کلاس ، پیچوندن صف و زنگ ورزش . کلا بچه ی مثبتی بودم . البته الان هم هستماااا
تو مدرسه شاداب تر بودم و گاهی شیطون . شاید چون به محیط عادت کرده بودم و دوستای زیادی داشتم . در هر حال دوران خوبی بود .
سال اخر ینی پیش دانشگاهی کلا جو کلاس عوض شده بود . هیچکس درس نمیخوند . هممون خوب اومده بودیم ولی نمیدونم چرا اخر سر گند زدیم
ولی بازم نسبت به کلاس تجربی ها که همیشه میزدنشون تو سرمون و همشون ادعای پزشکی داشتن خوب نتیجه گرفتیم .
وقتی نتایج نهایی کنکور اومد و دیدم که دولتی قبول نشدم خیلی ناراحت شدم . خیلی گریه کردم 
ولی واقعا درس نخونده بودم . فقط سه ماه اخر که 20 روز خرداد هم صرف امتحانای مدرسه شد . تو این سه ماه با دوستام میرفتیم کتابخونه 
البته بیشتر از درس خوندن حرف میزدیم 
واسه همین نتیجه ی خوبی نگرفتم .
در نهایت رفتم دانشگاه ازاد و دارم کامپیوتر میخونم 
دونه ی چهاردهم : بغلم کن
بغلم کن !
بگذار در اغوش تو
جا بگزارم خودم را
بگذار دست هایت
دور گردنم حلقه شوند
بگذار این بغض کهنه
میان بازوانت بشکند
بغلم کن !
اغوش تو
امن ترین پناهگاه
روز های بارانی من است ...
دونه ی سیزدهم
دلگیری که همیشه منتظرت میگذارم ....
اما میدانی ، برای من ...
تماشای چشمان پراز انتظار تو ....
زیبا ترین منظره ی جهان است
