دونه ی ششم : تا بی نهایت ها

این شعرو خیلی دوست دارم . دوسال پیش نوشتمش  . امید وارم  دوستش داشته باشین 

من تو را تا بی نهایت ها ، زیبا دوست خواهم داشت

من تو را همراه نغمه های زیبای غناری ها 

کنار برکه های ابی پاک و زلال ، دوست خواهم داشت

تو را تا اخر دنیا ، طمانی که خواهند شنید مردم

صدای ناله های بی امان سنگ ها ، دوست خواهم داشت

میدانم  نمیدانی  ، دلم گنجینه ی زیبای حسرت هاست 

که در ان مینوازم در کنار برکه ی خشک دلم 

که ای قاصد بیا ، باز هم بگو از یار دلدارم

تو را تا مرگ بنفشه ها ، درون غار تنهایی

تو را تا ابی دریا ، کنار صبح رویایی

تو را همرا ه برف سرد ، میان درد دانایی

تو را مثل نفس ، مثل نسیم سرد صبح گاهی 

تو را تا بی نهایت ها  زیبا دوست خواهم داشت