دونه ی هفتاد و هفتم : شما که ....

توی رویا هام هنوز کنار برکه ی سفید

با یه گل تو دستتون برای من منتظرید

شما اونجایید هنوز پشت گلای کاغذی

چشماتون پر شده از حس بدِ دلواپسی

تماشای چشماتون که پر شده از انتظار

مثل باغ پاییزه که اومده پیشش بهار

شما که شمع شب تاریک قصه هام بودین

شماکه ستاره ی پر نور رویاهام بودین

شما که ریشه دوندین توی خاک باغچمون

شما که ابری شدین وقتی نبارید اسمون

فکر نکردین قبل اینکه یه دفعه برین سفر

به یه پروانه که دورتون میگشت بدین خبر؟

حتی یه نامه نزاشتید واسه ی خدافظی

شب و روزمو گرفته حس تلخ بی کَسی

جای دستاتون چقدر خالیه روی گونه هام

بعد رفتن شما زیاد شدن بهونه هام

اون ادم برفی رو که ساخته بودین برای من

رویای شیرینی که بافته بودین برای من

اون شال گردنی که پیچیده بودین رو سرش

اون درخت بیدی که نشسته بودین کنارش

کجا رفتن اون روزا که زیر چتر اسمون

منتظر بودیم تا که پیدا بشه رنگین کمون

شما اینبار سر قولتون نموندین نازنین

رفتین و این دلمو بد جور سوزوندین نازنین