دونه ی صد و پنجم

بالاخره این هوای ابری که 9 روزه جون منو به لبم رسونده تصمیم گرفت ببیاره . چه بارونی میاد  امیدوارم همه ی حسای بد منو هم بشوره و با خودش ببره و امیدوارم  غم و غصه های همه رو بشوره و ببره و فردا یه روز افتابی باشه . دلم واسه روزای افتابی تنگ شده . روزایی که نور خورشید از لای پرده ی اتاق میوفته رو چشمام و از خواب بیدارم میکنه . روزای افتابی بهار خیلی قشنگن  کاشکی فردا افتابی باشه .

ارزو میکنم اون اتفاق لعنتی فردا بیوفته و حال و هوام عوض بشه