دونه ی صد و هشتم

پس فردا دارم میرم . فکر میکنم وقتی برم اونجا روحیم بهتر میشه . این اولین عیدیه که 181 کیلومتر از خونه دور میشم . فاصله ی زیادیه ! 

مامان کلی نصیحتم کرد . وقتی به خواهرم گفتم که نظرت چیه انصراف بدم گفت احماقانه ترین فکره . من همش فکر میکنم که اگه من اینجا نباشم مامان تنها میمونه . همش فکر میکنم خونه بدون من خیلی سوت و کوره . با یانکه وقتی خونه هستم یا میخوابم یا با لپ تاپ بازی میکنم و یا درس میخونم ولی بازم نمیدونم این فکرا چیه .

خیلی میخوام حال و هوام عوض بشه . تو این چند روز سعی کردم این کارو بکنم و تا حدودی موفق بودم ولی همین که فکر رفتن میوفته تو سرم روز از نو و روزی از نو !

امروز با دوستم رفیم دیدن یکی از معلمامون . دیدیمش و حرف زدیم و خوب بود . یه جورایی حالمو خوب کرد . 

گاهی ذهنم اونقدر اشفته و شلوغ میشه که نمیدونم به کدوم موضوع فکر کنم. تو این شلوغی ، گاهی وقتا اونقدر خالی و سوت وکور میشم که انگار یه قاصدکم که با نسیم این ور و اون ور میره . 

امیدوارم اینترنت خوابگاه درست شده باشه .

پ.ن: احساساتم دقیقا احساساتی هستن که روز اول کودکستان داشتم . و روزی که مامان خونه نبود و من مدرسم شیفت بعد از ظهر بود . اون روز مامان خونه نبود که وقتی گفتم خداحافظ بگه به خدا سپردمت  چه احساس بدی داشتم . یادمه خواهرم تا دم در همرام اومد . فکر کنم متوجه شده بود که چشمام خیسن و سعی دارم اشکامو پنهون کنم . 

اون وقتا اجازه نمیدادم کسی اشکامو ببینه . اون وقتا شاید ، مغروز تر بودم یا شاید خجالتی تر . هرچی که بود ، اون وقتا بهتر میتونستم احساساتمو پنهون کنم . الان چرا نمیتونم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟