دونه ی صد و یازدهم : امروز

تا اینجا ، امروز خیلی کسل کننده بود . از دست دوستم دلخورم ، البته نمیدونم اون خودشو دوست من میدونه یا نه ولی برای من اون یه دوسته . هر دومون 10:30 تا 12:30 کلاس داشتیم و شب گفتم که با هم بریم نهار رو هم با هم بخوریم و با هم برگردیم خوابگاه . غذام رو هم سلف دانشگاه علوم رزرو کرده بودم که با هم باشیم . صبح گفت که امتحان داره و نمیاد دانشگاه و میخواد بمونه درس بخونه . ولی بعد یادش افتاد نهار رزرو داره و باید بیاد . خلاصه گفت که میاد برای نهار . بعد از تمرین بهش زنگ زدم و گفت که با اون یکی هم اتاقیمون رفته دنشکده هنر :|:| تنها رفتم نهار خوردم . با اینکه گرسنه بودم اشتها نداشتم و فقط چند قاشق به زور ریختم تو معدم . ساعت 1رسیدم خوابگاه و تنهام تا الان . چقدر بدم میاد از تنهایی

دستام داغون شدن اونقدر ساعد زدم . سرما هم خوردم . ساعت 6 کلاس تقویتی شنا دارم و اشک چشمام بند نمیاد . از دست خودم و این احساسات متغیر خسته شدم .

خیلی احساس تنهایی میکنم خیلی . هیچکس نمیتونه حالمو بفهمه . هیچکس کنارم نیست . همه ی دنیا علامت سوال شده و تک و تنها وسط این علامتای سوال وایسادم بدون هیچ جوابی . 

این ادمی که اینجا نشسته ، من نیستم . دلم برای خودم تنگ شده . کی میخواد برگرده ؟؟؟؟؟؟؟؟؟