دونه ی صد و سیزدهم : حسادت ؟؟

ادم حسودی نیستم اما فکر میکنم اون روز داشتم به یکی حسادت میکردم . وقتی به یکی حسادت میکنی ، عصبانی میشی و دوست داری سر به تن اون ادم نباشه ولی من فقط ناراحت شدم و دلم میخواست جای اون بودم . دلم میخواست اون لبخند کم یاب و شیرین نصیب من بشه ! بعد از اون اتفاق اروم تر از همیشه بودم . نمیدونم شاید هم حسادت نبوده ، شاید فقط حسرت خوردم ....

الان خونه هستم . پیش مامان . ابجیم هم اینجاست . شب هم میریم باغمون  چه زندگی قشنگی دارم ، کم و کاستی ها ی زیادی دارم ، یه دنیا حسرت تو دلم هست ولی با این حال زندگیمو دوست دارم . خیلی زیاد . پیش خانوادم دلم خوشه . یه سر پناه امن که همیشه بالای سرته و هیچوقت نمیریزه . همین که یه نفرو داری که میتونی همه ی حرفاتو بهش بزنی و بعدا پشیمون نشی یه دنیا می ارزه .