دونه ی صد و سی و دوم : تا بی نهایت ها

من تو را تابی نهایت ها ، زیبا دوست خواهم داشت

من تو را همراه نغمه های زیبای غناری ها 

کنار برکه های ابی پاک و زلال ، دوست خواهم داشت

تو را تا اخر دنیا ، زمانی که خواهند شنید مردم

صدای ناله های بی امان سنگ ها ، دوست خواهم داشت 

میدانم نمیدانی ، دلم گنجینه ی زیبای حسرت هاست 

که در ان مینوازم در کنار برکه ی خشک دلم 

که ای قاصد بیا ، باز هم بگو از یار دلدارم 

تو را تا مرگ بنفشه ها ، درون غار تنهایی

تو را تا ابی دریا ، کنار صبح رویایی

تو را همراه برف سرد ، میان درد دانایی

تو را مثل نفس ، مثل نسیم سرد صبحگاهی

تو را تا بی نهایت ها ، زیبا ، دوست خواهم داشت 

92/06/24