دونه ی صد و سی و چهارم

امروز دوستم بهم زنگ زد و گفت که شما رو چیکار میکنی و چرا دوشنبه نیومده بودی . منم گفتم خودش گفت که تا 24 ام هر وقت خواستی بیا. دوستم گفت نه بابا گفت برین 31 ام بیاین چهارشنبه نیاین.  خیلی هم سخت میگیره . من که استرس داشتم اینا رو شنیدم دیگه مردم . فشارم افتاد ، دستام یخ زد . نفهمیدم به دوستم چی گفتم و کی شماره ی مسئول استخر رو گرفتم . شماره استاد رو ازش گرفتم و رنگ زدم بهش . اولش یکم غر زد ولی بعد که گفتم خودتون گفتین گفت باشه بیا . مامان را زده بود بهم . گفت چرا اینجوری میکنی با خودت ؟ رنگت مثل گچ دیوار شده بود . چرا اینقدر خود خوری میکنی ؟  راست میگه . من اینجوری نبودم . خیلی بی خیال بودم  . می باعث شد اینجوری بشم ؟؟؟؟  هئیییییییییییییییییییییییییییی .

اصلا به درک . اگه قبول هم نکرد ناراحت نمیشم . من تلاشمو کردم و پیشرفتم عالیییییی بوده . خودم از خودم راضی ام . دیگه بهش فکر نمیکنم اصلا . فردا هم بعد امتحان اصلا ناراحت نمیشم . 

راستی امروز تصمیم گرفتم فکر جیم رو از سرم بیرون کنم . دیگه هیچوقت بهش فکر نمیکنم . چون میدونم آخر سر کسی که اذیت میشه خودمم. پرونده ی جیم همینجا بسته میشه برای همیشه . دوست داشتن و دوست داشته شدن برای من  جزو آرزو های محاله . چیزی که فقط تو رویاهام تجربش کردم . بار ها و بار ها . قبلا میخواستم تو دنیای واقعی  دنبالش بگردم و پیداش کنم ولی بهتره همونجا بمونه . اگه وارد دنیای واقعی بشه ، فقط منم که دوست دارم . 

از رویا هام گفتم یه چیزی یادم افتاد . قبلا ها وقتی ناراحت بودم با استرس داشتم ، پناهگاه امنم رویاهام بودن . جایی که همیشه به نفر منتظرم بود و ارومم میکرد . همه چی از وقتی بد شد که سعی کردم فراموششون کنم تو واقعیت زندگی کنم . همه جی از اونجا خراب شد . دوباره باید برگردم اونجا . اینجوری حالم بهتر میشه . 

باید برگردم . دلم براشون تنگ شده . امشب برمیگردم . دیگه هیچوقت از اون پناهگاه بیرون نمیرم هیچوقت .