دونه ی صد و پنجاه و چهارم

نمیدونم چرا ولی از بچگی علاقه ی خاصی به کشور های اسیای شرقی داشتم. بزرگ تر که شدم این علاقه محدود شد فقط به یه کشور. کره. گاهی ادم هیچ توضیحی در مقابل چیزایی که دوست,داره ، نداره., علاقه ی من به کره  هم همینطوره ! زبونشونو خیلی دوست دارم و به لطف فیلم هایی که تا حالا دیدم یه چیزایی یاد گرفتم ولی الفباشون رو بلد نبودم. تصمیم گرفتم یاد بگیرم و تقریبا از دوهفته پیش شرو کردم. ولی چند روزی هست که کنار گذاشتمش.  خوب یاد بگیرم که چی بشه ؟ به چه دردم میخوره ؟ تمام چیزایی که,تو این 20 سال یاد گرفتم به چه دردم خوردن ؟

احساس میکنم یه ادم به درد نخورم که الکی روزا رو شب میکنه,و,شبا رو روز . روز ها عین هم تکرار میشن و من به اجبار باهاشون همراهم. مثل یه حباب که رو هوا معلقه و باد این طرف و اون طرف میبرتش و هر لحظه ممکنه بترکه و چیزی ازش باقی نمونه.  هیچ چیز.