دونه ی صد و شصت و هفتم: اگه یکم نزدیکم بود...

سلام خوبین؟

ممنون از نظراتتون واسه پست قبل. تقریبا میشه گفت به یه نتیجه هایی رسیدم ولی بازم یه موچولو دودلی هست. ولی سعی میکنم بهش توجه نکنم. من از پناهگاهم میرم. البته این رفتن به معنی ترک همیشگی نیست فقط کمتر تو پناهگاهم هستم و بیشتر بیرون میرم ولی اونجا همچنان پناهگاه منه و همیشه هم خواهد بود ؛)

دارم سعی میکنم دیگه به هیچ چیز منفی فکر نکنم چون در طولانی مدت ، واقعا جذبشون میکنم. واسه همین الان بیشتر به چیزای خوب و خندیدن فکر میکنم.  البته یکم سخته ولی همه تلاشمو میکنم و مطمئنم تمام این شادی ها به سمتم خواهند اومد ؛)

راسسسسسسسسسسسستی یه چیزی یادم اومد. پنج شنبه رفته بودیم عروسی یه پسر بچه دیدم که خیلی شبیه  یه نفر که میشناسم بود. وقتی بزرگ بشه قطعا شکل اون میشه :) اگه اون شخص بهم نزدیک بود و تا این حد میشناختمش ، بی شک عاشقش میشدم. ولی حیف خیلی از هم دوریم و عاشق شدن با همچین فاصله ای غیر ممکنه. حتی اگه یک قطره امید داشتم که شاید روزی به هم نزدیک  بشیم ، بازم این فاصله رو نادیده میگرفتم ولی خب این امید هم وجود نداره. و اینم نباید فراموش کنم که اون اصلا احساسی به من نداره و فکر میکنم کس دیگه ای رو دوست داره.