دونه ی صد و شصت و هشتم

یکی از فامیلامون فوت شده دیروز. البته فامیل دوره ولی خب فامیله دیگه. خیلی یه هویی مریض شد و خیلی یه هویی رفت. خیلی یه هویی. مامان و بابا دیشب رفته بودن خونشون و از دیشب حال مامان خیلی گرفته. همش گریه میکنه. البته بیشتر عصبانیه بخاطر بی وفایی و سنگ دلی خواهر و برادر اون مرحوم و دخترش که حالش خیلی بد بوده . وقتی یکی میمیره گریه و زاری چیزی رو عوض نمیکنه ولی ادم باید خیلی سنگ دل باشه که خواهرش اینجوری بره و یه قطره هم اشک نریزه . 

دیشب به این فکر میکردم وقتی یکی عزیزی رو از دست میده چی باید بهش گفت؟ تسلیت میگم ،غم اخرتون باشه ، ما رو هم تو دردتو ن شزیک بدونید؟؟؟  نه ، هیچکدوم از این حرفا درست نیست . به نظرم باید سکوت کرد ، هیچی نگفت. 

براش دعا میکنم. دعا میکنم تو زندگی جدیدی که پیش رو داره ، شاد باشه و خوب زندگی کنه. همون شادی روح! 

ولی زندگی روحی هم جالبه نه؟ اینکه از بالا حواست به همه چی باشه و خیلی چیزا رو بدونی که تا حالا نمیدونستی!