دونه ی صد و هشتاد و پنجم: من کی ام ؟

تا حالا شده جلوی اینه وایسین و ساعت ها به ادم تو اینه خیره بشین و از خودتون بپرسین اینکیه ؟ ادمی که چهرش نا اشناس.  انگار یه غریبه روبه روت وایساده. تو چشماش خیره بشین دنبال یه چیز اشنا ولی دریغ از یه خاطره ی مشترک. این ادمی که تو اینه هست ، کیه؟ از کجا اومده ؟ چرا اومده؟ و بعد این سوال پیش بیاد که من کی ام ؟ مثل ادمی که سرش ضربه خورده و تمام خاطراتش رو از دست داده ، همه چی تار بشه. فقط یه سایه کمرنگ از خاطرات که سر پا نگهت میداره. صدای خودت که غربیه هست ، چهره ی خودت که غریبه هست ، همه چیز غریبه هست. انگار تمام این زندگی و تو ، یه نقاشی رو شنای ساحل هستین که هر لحظه ممکنه یه موج بیاد و همشو پاک کنه. پوچ ، خالی از هر چیز ، مثل حبابی که هر لحظه ممکنه بترکه. 

روزایی که نمیدونی کی هستی ، کجا هستی ، اصلا کی به اینجا رسیدی!  کی این همه,قد کشیدی ، چجوری تمام این سالها رو گذروندی ، چی شد که اینجوری شد؟ و تو ذهن خالیت ، هیچ جوابی پیدا نمیکنی .

روزایی که به اینه خیره میشی ، به کسی که جلو روته و تو نمیشناسیش.