دونه ی صد و هشتاد و هفتم: نفس بکش

برای من از تمام تو 

تصویری مانده در یک قاب کهنه 

که پلک هایم ، برای تماشای ان 

هر صبح از هم جدا میشوند 

و شب هنگام 

در ارزوی رویایت ، به هم میرسند 

و هر بار که به ان قاب چشم میدوزم 

برای هزارمین بار ، از خود میپرسم 

چرا تصویرت ، نفس نمیکشد ؟