دونه ی دویست و هفدهم: سرنوشت....

سرنوشت ... واژه ی عجیبیه برام . عجیب ، مرموز ، جادویی ، معجزه آسا ! میگن سرنوشت ادما از پیش تعیین شده . خدا سرنوشتمونو تعین کرده. خدا تعین کرده. همه اتفاقایی که افتاده برامو و خواهد افتاد ، همه جاهایی که خواهیم رفت  همه ادمایی که تو زندگیمون هستن حتی اگه به نظر بی اهمیت بیان ، ولی اومدنشون دلیل داره. اگه این دلیل ها رو پیدا کنیم ، اگه بفهمیم ، چی میشه؟ اگه سرنوشتمونو از قبل بدونیم اگه همه چیزو به یاد بیاریم.  قولی که خدا ازش حرف میزنه. قولی که قبل اومدنمون بهش دادیم. قولی که همه فراموشش کردیم. سرنوشتی که شاید خودمون خواستیم اینطور نوشته بشه. وقتی خدا ازمون پرسید میخوای چجوری زندگی کنی  و جواب ما ، سرنوشتمون شد. ولی اون جواب هم یادمون رفته مثل همون قول! شاید اومدیم جوابو پیدا کنیم . جواب سوالی که یه روز خودمون بهش پاسخ دادیم. سرنوشتی که خودمون برای خودمون رقم زدیم. جوابی که همه فراموشش کردیم و همیشه میگیم چرا ؟ چرا اینجوری شد ؟ جواب ، یه جایی درون خودمونه ، ولی چجوری میشه پیداش کرد؟؟؟ چجوری پیداش کنم؟؟؟

چرا ادما اینقدر فراموش کارن ؟؟؟؟؟