دونه ی دویست و هجدهم

قبلا هم گفتم ، تموم شدن ناراحتم میکنه. این ترم تموم شد. ناراحت که نمیشه گفت ولی یه حس یه جوری دارم نمیتونم توصیفش کنم. خیلی عجیبه. و به این فکر میوفتم که وقتی خودم تموم شدم، چه حسی خواهم داشت؟ احتمالا همراه اونایی که برام گریه میکنن میشینم و باهاشون گریه میکنم. به خاطراتی که باهاشون داشتم فکر میکنم ، به جاهایی که ازشون خاطرات خوبی دارم سر میزنم و بعد از یه خداحافظی ، از اینجا دل میکنم و میرم...  میرم به یه زندگی جدید ! یه جایی که خیلی عجیب تر و اسرار امیز تر از  خوابها و رویاهامه . البته امیدوارم اونقدر ادم خوبی باشم ، که جهان جدیدم باهام مهربون باشه... 

تموم شدنو دوست دارین یا نه ؟؟