148

شب شد. امروز هم تموم شد. شبا همیشه این تصویر ها میان جلو ی چشمم. 

یه زن با موهای سفید ، تو ایون یه خونه ، روی یه صندلی چوبی نشسته و بچه هایی که تو حیاط بازی میکنن رو تماشا میکنه. یه لبخند کم رنگ گوشه ی لباشه و گاهی یه جرعه از چایی تو دستش میخوره و غرق خاطراتش میشه. ادمایی که ازشون یه عکس مونده تو قاب های کهنه. و شاید یه گوشی قدیمی دستشه و چند تا اهنگ تکراری که هی پخش میشن. شاید با شنیدن یکیشون ، یه قره اشک رو گونه هاش بچکه. و چه خوب میشه یکی شبیه خودش ، اون اشک رو پاک کنه و یه بوسه بکاره به جاش....

یه روزی هممون اینجوری میشیم. ولی چرا اینقدر غم انگیز به نظر میرسه؟ چرا اینقدر دلم میگیره وقتی این تصویرا از جلو چشمام رد میشن؟