بعد 5 سال ، خواستم بی پرده حرف بزنم.

وقتی عزیز ترین ادم زندگیمو به زور وادار به زندگی کردن که دلش نمیخواست واردش بشه ، از همه متنفر شدم . مادرم ، پدرم ، خواهرم . زمانی که وقتی زنگ وخر مدرسه به صدا در میومد ، استرس میگرفتم که بازم باید برم خونه.  زمانی که هیچ کاری از دستم برنمیومد. نه میتونستم جلوی این اتفاق رو بگیرم ، نه میتونستم تحملش کنم و البته ، حق اعتراض هم نداشتم .

و هنوز بعد از این مدت ، اون زندگی زندگی نشده و باز هم من حق حرف زدن ندارم . چون زندگی من نیست .  اما نکته ی مهم اینجاست که این زندگی عزیز ترین ادم زندگیمه و هیچکس نمیتونه تصور کنه که من چقدر عذاب میکشم .

و بد تر از همه ، تردیدی و بد بینی که نسبت به تمام مردای اطرافم پیدا کردم . که هرگز اجازه ندم هیچ مردی نزدیکم بشه. و نگرانی از اینکه یه روز من هم به زور ، وارد زندگی خواهم شد که خودم نمیخوام واردش بشم . 

حالم از همه چی به هم میخوره