امروز استاد داشت در مورد سیستم چشم حرف میزد. اینکه چطور دو تا چشم با هم میتونن یه تصویر کامل رو ببین ، اینکه چطور مغر نواقص بینایی رو تکمیل میکنه ، و اینکه چطور میشه که در نهایت میتونیم اجسام رو سه بعدی ببینیم . و من به این فکر میکردم که از کجا باید مطمئن شد که بعد سوم واقعا وجود داره ؟ شاید یه تصور باشه که ذهن برای درک پیرامون خودش درستش میکنه . ذهنی که میتونه خلا هایی که تو بینایی وجود داره رو با استفاده از تصویر سازی پر کنه ، این کارو هم میتونه انجام بده . اصلا شاید هیچ بعدی تو دنیا وجود نداره. انسان همه چیزو با توجه به ترجبیات و مشاهدات خودش درست میکنه . و حالا اگه این مشاهدات اشتباه باشن ، همه چی اشتباهه.
اصلا از کجا معلوم که ما خودمون واقعا وجود داریم ؟ از کجا معلوم که یه تصور نیستیم ؟
وقتی بچه بودم و تو تلوزیون موش های ازمایشگاهی رو میدیدم ، با خودم فکر میکردم ، ما هم نمونه های ازمایشگاهی یه موجود دیگه هستیم ...
حس میکنم دارم به سمت پوچ گرایی میرم : |
