لبه ی تیغ

از خودم می‌پرسم بهتر نبود من هم راهی را که دیگران رفته اند بروم و بگذارم هرچه بر سرم آمدنیست بیاید؟
و آن وقت به یاد آن یارویی می‌افتم که یک ساعت پیش پر از شور زندگی بود و اکنون مرده افتاده است.
 چقدر ظالمانه و‌ بی معنی است.
آدم بی‌اختیار از خود می‌پرسد این زندگی چیست، چه معنی دارد؟
آیا براستی از آن منظوری هست یا بودنِ آن تنها معلول یک اشتباه کورکورانه تقدیر است؟

پ.ن:  شدیدا دلم میخواد این کتابو بخونم