روز هایی که از خواب بیدار میشم و خوابم میاد و میخوام کلاس نرم ، به خودم میگم تنبلب نکن پاشو برو ، بخوابی که چی بشه ؟ ( و همزمان یه صدایی درونم میگه ، برم که چی بشه ؟) 

امروز ولی خوابم نمیاد در اون حد اما حس تکواندو ندارم . هوا بارونیه و اسمون تاریک ، تو این هوا یا بایدبزنی بیرون پیاده بری واسه خودت و اخر سر یه کافه ی دنج پیدا کنی و یه نوشیدنی گرم بخوری . ویا باید بری زیر پتو و بخوابی ! 

ولی من امروز میخوام تا 9 لش کنم تو تختم و فکر کنم  . گاهی پاشم و در بالکن رو باز کنم و به سبزهای روشن قشنگ خوابگاه نگاه کنم  . اگه حوصله داشتم چایی بزارم .

و به زندگی تکراری و کسل کنندم فکر کنم. هر روز صبح از خواب بیدار شو و برو کلاس ، بعد بیا چایی بخور ، یکم با هم اتاقیات مسخره بازی در بیار و بعد برو تو لاک خودت. و هر روز تکرار و تکرار و تکرار. 

فکر کردن به تفاوت موقعیت ها رو هم دوست دارم .  مثلا الان که من دارم چرت و پرت مینویسم ، یه نفر دیگه داره تصمیم میگیره که واسه کوهنوردی امروزش کفشای سیاهشو بپوشه یا نارنجی ها رو ! و دقیقا تو همون لحظه ، یه نفر به کفشای پاره ی دخترش نگاه میکنه!  

به این فکر میکنم که چرا دنیا اینقدر ناعادلانست . بعضی ها میگن این دست خود اماست ، خودشون نخواستن که خوب زندگی کنن . نظریه هایی که اعتقاد دارن محیط نمیتونه باعث بشه که یه نفر پیشرفت کنه و یه نفر پسرفت ! و  انسان اراده کنه ال میکنه و...  

همه میدونن که این حرفا یه مشت چرت و پرته که تحویل ادما میدن . 

و اخر سربه این نتیجه میرسم که ، کی میدونه ؟ شاید این دنیا بهشت و جهنم یه دنیای دیگه باشه  ...