آدینه

اینکه جمعه ساعت 6 صبح بیدار بشی و تو این هوای خنک تابستونی بری کوه خیلی خوبه خییییلی . ساعت 10 میتونی یه چایی اون بالا ها بخوری و لذت ببری از منظره  و ساعت 2 که میرسی خونه ، یه دوش بگیری و با یه بشقاب میوه بشینی جلوی تلوزیون و یکی از  فیلمایی که دانلود کردی تابستون ببینی رو نگاه کنی و هوا که تاریک شد ، بری پارک رو به رو ی خونه و دوچرخه سواری کنی و شب که حسابی خسته شدی ، بری تو رخت خواب و تخت بخوابی  .

اما من ، صبح ساعت 8 با صدای مگس گنده ای که از پنجره ی بدون تور حال اومده تو ، بیدار میشم و به این  فکر میکنم که بلند شم پنجره رو باز کنم این مگسه بره بیرن ، و در نهایت مغزم سعی میکنه صداشو نادیده بگیره و پلکام دوباره سنگین میشن... 

دوباره که چشمامو باز میکنم ، میبینم ساعت شده 12 !  

حوصله ی صبحونه خوردم ندارم ، یه شیرینی میخورم به جاش . 

پارچه ی ای که قراره بشه لباس شب رو میگیرم دستم و با یه قیچی کوچیک میوفتم به جون تورهای اضافش . 

ساعت دو میشه ، یه دوش میتونه سر حالم بیاره ولی خب ، اب گرم نداریم فعلا ! سرما خوردگی چند روز پیش که بخاطر دوش اب یخ بود تو تنمه هنوز ، نمیتونم ریسک کنم !

فیلم های دانلود شده رو نمیشه تو تلوزیون دید ، چون ممکنه صحنه ای کوچک از بوسه ی عاشق و معشوقی توش باشه ، صحنه هایی که مخاف عقاید خانوادست!!!!!!!!!   

هوا که تاریک بشه ، از پنجره ی کوچیک اتاق به پارک روبه روی خونه نگاه میکنم و به دوچرخه ی نداشتم فکر میکنم ... 

دوباره پار چه رو میگرم دستم  ...